ضرورت سلامت روانی در افغانستان

وجود افراد سالم، از شرایط مهم و اساسی برای رشد یک جامعه است. [1]جامعه‌ای که به سلامت جسم و روان اعضای خود توجه می‌کند، ضمن عدم صرف هزینه‌های سرسام آور درمانی، انسانهایی سالم نیز پرورش می‌دهد که این خود ضامن رشد فردی و اجتماعی آن جامعه است.

برحسب برآورد سازمان جهانی بهداشت امروزه 25% مردم جهان دچار یکی از انواع اختلالات روانی ـ عصبی ـ رفتاری هستند. (به جز اعتیاد به مواد مخدر، الکل و سایر موارد). ناتوانی و از کارافتادگی (disability  ) ناشی از بیماری های روانی، اغلب شدید و طولانی است و بار سنگینی بر بیمار، خانواده و جامعه تحمیل می‌کند. بطور کلی 6/10% بار کلی بیماری ها (Global Burden of Diseases  ) مربوط به بیماری های روانی است و با محاسبه سال های تقریبی ناتوانی در طول عمر (Disability  Adjusted life years: Daly  ) این رقم به 28%  افزایش می‌یابد.

   میزان شیوع اختلالات روانی در ایران در مناطق مختلف از 9% تا 36% متغیر است. طبق مطالعات, 3% از بیماران روانی و 6/1% از جمعیت 15 سال به بالا به نحو شدیدی، از لحاظ روانی بیمار بوده‌ و به درمان جدّی روانپزشکی نیاز داشته اند. 3/15% از این گروه سنی بیماری های خفیف روانی و 6/26% مسائل عاطفی مختلف داشته اند.[2]

در افغانستان طبق برخی آمارها، مبتلایان به اختلالات روانی به 60% رسیده و این آمار نشانگر وقوع یک فاجعه بزرگ انسانی می‌باشد[3] و با توجه به نیاز به "نیروی انسانی سالم" در همه جوامع به خصوص افغانستان، که با جنگ‌های طولانی‌مدت و آسیب‌های ناشی از آن مواجه بوده و هست و ازطرف دیگر به دلیل نبود و یا کمبود نهادهای مسؤل و مراکز تخصصی بهداشت روانی، این‌ نوع تحقیقات در اولویت قرار داشته و ضرورت آن آشکار می‌باشد، زیرا وقتی کاری از طرف دولت و یا نهادهای دیگر برای امور مردم، انجام نمی‌گیرد، خانواده‌ها خود به فکر خویش باشند و در همین راستا پدرها و مادرها باید آگاه شوند که چه وظایفی در قبال فرزندان خویش در زمینه سلامت روان دارند، از آنجا که احساس شد بخشی از معضل موجود، ناشی از عدم اطلاع والدین از جایگاه و نقش خویش در سلامت روان فرزندانشان هست، این موضوع برای تحقیق پایانی برگزیده شد.